Το βιβλίο του Sofeto είναι έτοιμο!!!

Καλοτάξιδο Σοφία

Συγχαρητήρια Σοφία, καλοτάξιδο να είναι ❤️❤️👏👏👏

Από καταβολής κόσμου οι μάνες έχουν τη βιολογική ευθύνη να ταΐσουν τα παιδιά τους, σα συνέχεια του θηλασμού. Ο θηλασμός ορίζει την πιο εξελιγμένη μορφή της ζωής, τα θηλαστικά, και εκεί κατατάσσονται και οι άνθρωποι Από κει και μετά, οι μάνες ταΐζουν τα παιδιά τους με αγώνα, προσπάθεια και ψυχική φόρτιση επί αιώνες, και με συνθήκες από την αποκαρδιωτική στέρηση μέχρι την πλουσιοπάροχη υπερκαταναλωτική χλιδή, και πάντα στο μυαλό τους υπάρχει το ερώτημα “τι να τα ταΐσω πάλι αύριο;” .
Εδώ μια μητέρα με αργοπορημένη διάγνωση διαβήτη τύπου 1 (που είναι δύσκολος στην αντιμετώπισή του εξ ορισμού) ξεκινάει ένα blog που δείχνει τα αποτελέσματα μιας συνεχούς προσπάθειας να φτιάξει φαγητά κατάλληλα για διαβητικούς, που να μην υστερούν σε αξία γεύση και εμφάνιση από τα συνήθη. Μετά λίγα χρόνια αποκτά ένα παιδί που εμφανίζει και αυτό διαβήτη τύπου 1. Η Σοφία αισθάνεται την ανάγκη να το ταΐσει και να μη στερήσει ούτε τον εαυτό της, ούτε το παιδί της από ό,τι γλυκά, παγωτά και φαγητά απολαμβάνουν όλοι οι άλλοι κοινοί θνητοί, αλλά χωρίς ζάχαρη, χωρίς άμυλο, χωρίς όλα τα αμαρτωλά τρόφιμα της δυτικής (ας πούμε) ζωής. Στον κόσμο των εχόντων,(δηλ αυτών οι οποίοι έχουν), τρώμε ό,τι θέλουμε, σε εκείνον αυτών που δεν έχουν, τρώνε μόνο αυτό που μπορούν να βρουν, και οι ασθένειες των δύο κόσμων είναι τελείως διαφορετικές μεταξύ τους. Επίσης, αν ρίξουμε μια ματιά σε όλα τα συσκευασμένα έτοιμα φαγώσιμα που μπαίνουν μπροστά στα μάτια μας στον κόσμο των εχόντων, είναι δύσκολο να ανακαλύψουμε κάτι χωρίς ζάχαρη, και η ζάχαρη είναι εξαρτησιογόνο, όπως και το αλκοόλ και τόσα άλλα φαγώσιμα και πόσιμα που διαφημίζονται.
Η Σοφία δουλεύει σκληρά να κάνει τα όνειρά της πραγματικότητα: ψάχνει καινούργια υλικά, πειραματίζεται, εφαρμόζει, προτείνει, και καταλήγει σε συμπεράσματα. Από χρόνια φτιάχνει το blog, δημοσιεύει, δέχεται πολλές θετικές και ενθαρρυντικές κριτικές, παίρνει διακρίσεις και βραβεία και ωριμάζει καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν.
Σήμερα μας παρουσιάζει το βιβλίο της, που δείχνει αρχικά το πώς και το γιατί έφτασε σε αυτά τα συμπεράσματα, και κατόπιν μοιράζεται μαζί μας τις τεχνικές εφαρμογές των διαιτητικών αρχών της. Ετσι είδαμε (εγώ για πρώτη φορά) βιβλίο με συνταγές για διαβητικούς με λίγη έως καθόλου ζάχαρη, άρα και άμυλο, και κατ’ επέκταση συνταγές χωρίς γλουτένη για πάσχοντες από κοιλιάκη ή κοιλιοκάκη (celiac disease) δηλ. για τους αλλεργικούς στη γλουτένη.
Ανοίγοντας το λιτό βιβλίο (άρα ευκολοδιάβαστο, ελαφρό, σύντομο αλλά και πλούσιο) έρχομαι πρώτα αντιμέτωπος με τα ερωτήματα που αντιμετώπιζε από την αρχή κατά πρόσωπο η Σοφία, τις απορίες της, τις ανάγκες να κάνει κάτι. Το διάβασα, το εκτίμησα, μπορώ να πω το χάρηκα. Αναλογίζομαι ότι άμα θέλει, ίσως γράψει κάποτε κι ένα πολύτομο σύγγραμμα για την άγνοια που δέρνει το υγειονομικό κράτος για το πώς να βοηθήσει τους διαβητικούς, τους γλουτενοπαθείς, και -(ζωήν του μέλλοντος αιώνος) τους έχοντες μεταβολικό σύνδρομο. Αυτό το θηρίο περιλαμβάνει παχυσαρκία, αρθροπάθειες, στεφανιαία νόσο, καρδιοπάθεια, υψηλό ουρικό οξύ, καλή ώρα σαν και μένα). Ξεκινάει από την αγάπη της υπερκατανάλωσης γλυκών και αμυλούχων τροφών και προκαλεί ανεπανόρθωτες καταστροφές στα σώματα των πασχόντων, πράγματα που οι σχέσεις μεταξύ τους αρχίζουν μόλις να φαίνονται στον ορίζοντα της βιβλιογραφικά κατοχυρωμένης ιατρικής σκέψης. Το μεταβολικό σύνδρομο αφορά το 62% των εν Ελλάδι βιούντων, γιατί τόσο είναι το ποσοστό των υπέρβαρων και παχύσαρκων στη χώρα μας..
Εδώ φαίνεται ο λόγος για τον οποίο το βιβλίο της Σοφίας αποκτάει ενδιαφέρον για πραγματικά πολλούς ανθρώπους
Γυρνώ στο βιβλίο της Σοφίας: όσοι δεν θέλουν να μπουν στο ιατρικό ιστορικό του σακχαρώδη διαβήτη με τον αγώνα της συγγραφέως, μπορούν να μάθουν πολλά πράγματα για τη θεωρία θερμιδικής αξιολόγησης των φαγητών μας – κάτι τέτοιο είναι αναγκαίο για να καταλάβουμε τι σημασία έχουν τα Χ φλυτζάνια ζάχαρη και Ψ κύπελλα ρύζι σε μια κατά τα άλλα συνήθη συνταγή που φτιάχνουμε στο σπίτι μας κάθε τόσο. Από το αρχείο της η Σοφία ξεχώρισε 88 συνταγές που δημιούργησε, έφτιαξε επανειλημμένα και έδωσε στην απόλυτη και αδέκαστη κριτική των παιδιών που έχουν σοβαρή ανάγκη αυτές τις συνταγές. Αυτή η δοκιμασία στη σκληρή πραγματικότητα της καθημερινής διατροφής στο σπίτι δίνει ιδιαίτερη αξία στις συνταγές, γιατί δείχνει ότι αυτά που προσφέρονται στο διαβητικό παιδί από τη διαβητική μάνα, δεν είναι οι στριφογυριστές ιδεοληψίες ενός σεφ που κοιτάζει πώς να εντυπωσιάσει τον πελάτη για να του χρεώσει τα κρεμμυδόφυλλα δεμένα φιόγκο πάνω από μια μπουκιά σπαράγγια, αλλά η μεγάλη προσφορά με συγκέντρωση μελέτη προσπάθεια και εκτέλεση με επιτυχία.
Δεν είμαι ενθουσιώδης μάγειρας, να βάλω μπροστά όλες αυτές τις συνταγές και να πω ότι θέλει πιο πολύ λάδι εδώ και πιο λίγο σέλινο εκεί, αλλά άρχισα και ενστερνίζομαι τις αρχές της μαγειρικής της, που δείχνει την αντικατάσταση με νέα (για εμάς) υλικά, όπως η ζέα, η στέβια και τα πιο προχωρημένα, το σιρόπι αγαύης και τα παράγωγα της καρύδας. Για πολλά από αυτά τα υλικά πολλοί από μάς και μεσάνυχτα έχουμε και δεν ξέρω αν θα τα βρούμε εύκολα αν ζούμε στην επαρχία όπως εγώ. Και κάπου εδώ μοιραία θα πέσουμε στα βράχια: ο χαλβάς έχει σιμιγδάλι, δηλ χοντροκομμένο αλεύρι, αυτό που κοιτάμε να αποφύγουμε. Τι γίνεται; Εδώ πρέπει να βάλουμε στο νού μας ότι δεν γίνεται να φτιάχνουμε τα πάντα χωρίς τουλάχιστον κάποια υλικά, οπότε μπαίνουν τα φίλτρα της λεπτής διαφοράς και της ποσότητας: όλοι οι υδατάνθρακες δεν έχουν την ίδια καταστροφική για τους διαβητικούς αξία (που λέγεται γλυκαιμικός δείκτης) και τα αναπόφευκτα αμυλοσάκχαρα χρειάζονται να μπαίνουν σε μικρές ποσότητες. Οι υδατάνθρακες είναι μια πολύ μεγάλη ιστορία που περιλαμβάνει και διαμάντια και κάρβουνα, αλλά εδώ δεν υπάρχει χώρος χρόνος και ικανότητα από μέρους μου να αναλύσω αρκετά το θέμα.
Σοφία, σε ευχαριστώ από καρδιάς για τον κόπο να δημιουργήσεις αυτό το βιβλίο. Και το “δημιουργήσεις” το λέω, έχοντας υπ όψη μου ότι από τις ιδέες των φαγητών, την παρασκευή τους, το ραφινάρισμα των συνταγών, τις θερμιδικές μετρήσεις, τη φωτογράφιση των πιάτων, το desktop publishing, τα διαρκή σχόλια και απαντήσεις στο blog, όλα έγιναν από το μυαλό και το χέρι σου – είσαι μια μοναδική “one man band”, και πάνω απ’ όλα μας έδειξες ότι από τα δύσκολα προβλήματα μπορεί κανείς να αντλήσει και δύναμη και ωφέλιμη δουλειά, και νόστιμα γλυκά χωρίς ζάχαρη, και μεγάλη, πολύ μεγάλη κοινωνική προσφορά. Καλείς τους ανθρώπους να συμφιλιωθούν με τον διαβήτη και να τον νικήσουν από τις τραγικές επιπλοκές του.