Home Αληθινές ιστορίες διαβήτη “Ο διαβήτης του παιδιού μου είναι αλλιώς…” Ποια είναι τα προειδοποιητικά σημάδια ( συμπτώματα ) που πρέπει να προσέχουν οι γονείς στα παιδιά τους.

“Ο διαβήτης του παιδιού μου είναι αλλιώς…” Ποια είναι τα προειδοποιητικά σημάδια ( συμπτώματα ) που πρέπει να προσέχουν οι γονείς στα παιδιά τους.

by sofia sofeto
17 σχόλια

 

Κείμενο , φωτογραφίες :

Σοφία Πιτσικάλη (Sofia Sofeto ).

 

“Ο διαβήτης του παιδιού μου είναι αλλιώς…”

 

Ένα πρωί ξυπνάς και πρέπει να πάρεις την απόφαση να τολμήσεις…

Να βρεις το κουράγιο να αντιμετωπίσεις την αλήθεια που ήδη ξέρεις,

αλλά χρειάζεσαι μια ακόμα απόδειξη.

Την νύχτα της 26ης Ιουλίου δεν θα την ξεχάσω ποτέ…

Ξύπνησα στις 04:00 τα ξημερώματα.

Ο Οδυσσέας ανήσυχος όπως και αρκετές προηγούμενες νύχτες.

Του έδωσα να πιει νερό, διψούσε πολύ.

Η πάνα του υπερβολικά γεμάτη ούρα,

την άλλαξα…

Και μαζί με εκείνη άλλαξε κι ολόκληρη η ζωή μας γιατί πλέον ήμουν σίγουρη….

Το μόνο που περίμενα ήταν πια να ξημερώσει.

Ο διαβήτης αυτή την φορά με χτύπησε πισώπλατα.

Στο πιο ευαίσθητο σημείο μου…

Στο δίχρονο αγοράκι μου.

 

 

Δέκα χρόνια που “ζω μαζί του” ( δείτε εδώ )

ποτέ δεν ένιωσα τέτοια απειλή.

Απ’την αρχή τον κοίταξα κατάματα

και του έδειξα την πρόθεση μου

να μην παραδοθώ,

να μην το βάλω κάτω

και να τον αντιμετωπίσω όπως του αξίζει…

Με θάρρος και πείσμα!

Τώρα, μετρώντας το αίμα στο δάχτυλο του παιδιού μου

και βλέποντας τον μετρητή να φτάνει 475,

ένιωσα την γη να φεύγει κάτω από τα πόδια μου…

Η συνειδητοποίηση πως το μωράκι μου

έχει διαβήτη, ήρθε σαν το πιο δυνατό χαστούκι που έφαγα ποτέ…

 

 

Ετοίμασα μαζί με τον πατέρα του

τα πράγματα του και φύγαμε αμέσως

για το νοσοκομείο που εφημέρευε.

Μέσα μου έλεγα πως δεν μπορεί να είναι αλήθεια…

Άρχισα να νιώθω ενοχές,

πως εγώ φταίω και τα κωλο-γονίδια μου…

 

Θυμάμαι πως η πρώτη μου ανησυχία όταν έμεινα έγκυος στον Οδυσσέα, ήταν αυτή.

Να μην κληρονομήσει τον διαβήτη μου.

Οι γιατροί μου έλεγαν πως οι πιθανότητες ήταν πολύ μικρές,

σύμφωνα με τις έρευνες είναι γύρω στα 3-4%…

Ένιωθα τεράστια ατυχία…

Όταν φτάσαμε στο νοσοκομείο

και είπαμε στους γιατρούς

τον λόγο που πήγαμε, μας κοιτούσαν περίεργα…

Το παιδί ήταν φυσιολογικό.

 

Συνήθως τα παιδιά με διαβήτη,

πηγαίνουν στα νοσοκομεία σε κωματώδη κατάσταση.

Σε κατάσταση κετοξέωσης δηλαδή,

καθώς τα συμπτώματα του διαβήτη,

κάποιος γονιός που δεν τα γνωρίζει

είναι δύσκολο να τα αναγνωρίσει όταν συμβαίνουν στο παιδί του.

Τους εξήγησα λοιπόν πως γνωρίζω τα συμπτώματα

και εφόσον μέτρησαν το ζάχαρο του παιδιού πείστηκαν πως είχα δίκιο.

Αμέσως ξεκινήσαμε εξετάσεις

και φυσικά ινσουλίνη σε ενέσεις.

Οι μέρες και κυρίως οι νύχτες,

μέσα στο νοσοκομείο ήταν ιδιαίτερα βασανιστικές για όλους μας.

 

( Η φωτογραφία αυτή τραβήχτηκε όταν μας ανακοίνωσε η γιατρός μας πως μπορούμε να φύγουμε από το νοσοκομείο και να γυρίσουμε σπίτι… Απίστευτη χαρά!!! )

 

Ο μικρός μας ταλαιπωρημένος

και πολύ φοβισμένος,

αρνιόταν να φάει το φαγητό του νοσοκομείου.

Αντιδρούσε στις μετρήσεις που του κάναμε ανά δύο ώρες.

Η εικόνα του μετρητή βέβαια του ήταν οικία,

γιατί έβλεπε εμένα που μετρούσα το ζάχαρο μου.

Τώρα όμως ήταν αλλιώς…

Όταν επιστρέψαμε στο σπίτι τίποτα πια δεν ήταν το ίδιο.

Η μεγάλη μου κόρη, η αδερφή του, μας περίμενε με ανυπομονησία να γυρίσουμε.

Να δει τον αδερφό της

και να βεβαιωθεί πως είναι καλά.

Ο μικρός μου χάρηκε πολύ

όταν είδε πάλι το σπίτι μας.

Από εκεί και πέρα προσπαθήσαμε

να μπούμε στην νέα μας πραγματικότητα…

Όπως καταλαβαίνετε, όλη η ευθύνη της ρύθμισης του παιδιού ήταν δική μου υπόθεση.

Εγώ ήμουν η έμπειρη,

κυρίως εγώ είμαι η μάνα του…

 

 

Ο πατέρας του ήταν απ’την αρχή το στήριγμα μου.

Τώρα πια είναι και ο μοναδικός άνθρωπος εκτός από εμένα που μπορεί να τον ρυθμίσει.

Ο άντρας μου, έπρεπε σε λίγο καιρό να μάθει πράγματα που εγώ έμαθα σε χρόνια…

Δεν υπήρχε όμως άλλη επιλογή!

Από την μέρα της διάγνωσης του παιδιού, πέρασαν λίγο παραπάνω από τέσσερις μήνες.

Τέσσερις μήνες πολύ δύσκολοι.

Εξοντωτικοί για όλους μας.

 

 

Στο παρελθόν μιλούσα πολύ συχνά με γονείς παιδιών με διαβήτη.

Πάντα τους έλεγα πως τους θαυμάζω και τους θεωρώ πραγματικούς ήρωες,

γιατί ο καθημερινός τους αγώνας για την ρύθμιση του σακχάρου του παιδιού τους,

είναι πολύ δύσκολη υπόθεση.

Τώρα πια βρίσκομαι στην θέση τους εγώ…

Δεν νιώθω όμως ηρωίδα…

Νιώθω απέραντη κούραση, τρομερή ανασφάλεια και συχνά αποτυχία.

Γιατί;

Γιατί ο διαβήτης του παιδιού μου είναι αλλιώς…

 

 

Είναι τρομερά δύσκολο να ρυθμίσεις ένα μικρό παιδάκι δύο ετών.

Είναι πολύ ψυχοφθόρο να σου λέει “μαμ” κι εσύ να μην μπορείς εκείνη την στιγμή

να του δώσεις να φάει γιατί το ζάχαρο του είναι υψηλό.

Είναι τρομερά δύσκολο να βλέπεις το παιδί με υπογλυκαιμία

και να ξέρεις ακριβώς πως νιώθει εκείνη την στιγμή, 

γιατί το έχεις ζήσει και ξέρεις πως είναι…

Και το πιο άσχημο είναι πως ένα τόσο μικρό παιδί

δεν μπορεί να εκφράσει πως νιώθει…

Παρ’ όλα αυτά όμως ξέρεις πως δεν έχεις άλλη επιλογή από το να τα καταφέρεις!

 

Πέρασαν τέσσερις μήνες και σιγά σιγά ο μικρός μου συνηθίζει…

Η καθημερινότητα του περιλαμβάνει μετρήσεις του αίματος και δόσεις ινσουλίνης.

Εμείς οι υπόλοιποι στο σπίτι, προσπαθούμε να αποδεχτούμε την κατάσταση

και να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε για την οικογένεια μας.

 

 

Η τεχνολογία είναι ο πιο ελπιδοφόρος τρόπος για να πετύχουμε

τα καλύτερα αποτελέσματα για το παιδί.

Φοράει πλέον αντλία συνεχούς έγχυσης ινσουλίνης με καταγραφέα γλυκόζης.

Νιώθουμε μεγαλύτερη σιγουριά.

Κι εκείνη του είναι οικία, την φοράει κι η μαμά…

 

 

Ξεκινώντας αυτή την ανάρτηση σκοπός μου ήταν να ευαισθητοποιήσω τους γονείς

και να τους προτρέψω να είναι σε επαγρύπνηση.

Ο διαβήτης τύπου 1, ο λεγόμενος νεανικός διαβήτης ,

δυστυχώς έχει αυξητική τάση τα τελευταία χρόνια

και τα κρούσματα εμφάνισης της νόσου σε παιδιά αλλά και ενήλικες,

είναι πλέον συχνό φαινόμενο.

Καλό είναι να γνωρίζουμε όλοι τα συμπτώματα και να παρατηρούμε τα παιδιά μας

αλλά και τον εαυτό μας, ώστε να αποφύγουμε τα χειρότερα.

Εύχομαι πραγματικά μέσα από την καρδιά μου, να μην συμβεί σε κανέναν σας.

Τα παιδιά σας αλλά κι εσείς, να έχετε πάντα υγεία!

Το να γνωρίζετε όμως λίγα πράγματα βοηθάει για κάθε ενδεχόμενο.

Θα σας πω λοιπόν τι παρατήρησα εγώ στον μικρό μου.

• Το πρώτο που είδα ήταν πως είχαν αυξηθεί τα ούρα στην πάνα του,

χρειαζόταν πολύ πιο συχνά να αλλάζουμε πάνα και κάποιες φορές που δεν προλάβαινα

να τον αλλάξω, βρέχονταν τα ρούχα του.

• Το παιδί διψούσε πολύ πιο συχνά και έπινε μεγαλύτερη ποσότητα νερού από πριν.

Ήταν καλοκαίρι βέβαια, κι αυτό είναι κάτι που μπορεί να μας ξεγελάσει…

Όμως ζητούσε το νερό κλαίγοντας και ιδιαίτερα την νύχτα.

• Μερικές φορές είχα παρατηρήσει αλλαγή στην μυρωδιά της αναπνοής του.

Ήταν φυσικά πολύ ελάχιστη αυτή η μυρωδιά γιατί ο μικρός μου δεν είχε πάθει κετοξέωση,

όμως η μυρωδιά του στόματος είναι δείγμα αυξημένων κετονών στον οργανισμό των διαβητικών.

• Η συμπεριφορά του παιδιού ήταν παράξενη. Υπήρχαν στιγμές που ήταν πολύ νευρικός.

Μερικές φορές ξυπνούσε το πρωί και έκλαιγε ασταμάτητα χωρίς εμφανή λόγο.

Φαινόταν πως κάτι του συμβαίνει άσχημο,

αλλά δεν μπορούσε να το περιγράψει ( δύο ετών παιδί ).

• Το πιο σημαντικό που όλοι οι γονείς θα πρέπει να κάνουμε,

είναι κατά την άποψη μου, εξετάσεις αίματος ΠΡΟΛΗΠΤΙΚΑ στα παιδιά μας,

τουλάχιστον κάθε έξι μήνες.

Προσοχή όμως!

Η συνηθισμένη εξέταση που μας συστήνουν οι παιδίατροι,

είναι το πρωϊνό σάκχαρο αίματος, το λεγόμενο νηστικό.

Ο Οδυσσέας είχε κάνει αυτή την εξέταση, έξι μήνες πριν διαγνωστεί.

Το αποτέλεσμα της ήταν στα φυσιολογικά πλαίσια (78)

και φυσικά δεν μας είχε ανησυχήσει κάτι.

Αυτή η εξέταση όμως δεν είναι ενδεικτική,

γιατί ένα παιδί ή και ενήλικας που βρίσκεται σε προδιαβήτη ή στην αρχή του διαβήτη,

έχει ακόμη κάποια “ζωντανά κύτταρα” στο πάγκρεας του

που φυσικά παράγουν ακόμα μια ποσότητα ινσουλίνης.

Συνήθως το πρωί που είμαστε νηστικοί,

αυτή η μικρή ποσότητα ινσουλίνης καλύπτει τις ανάγκες μας

και δείχνει παραπλανητικά αποτελέσματα στην συγκεκριμένη εξέταση.

Η πιο σίγουρη εξέταση που πρέπει να κάνουμε ώστε να ανακαλύψουμε

αν υπάρχει αυξημένη γλυκόζη στον οργανισμό μας,

είναι η γλυκοζυλιωμένη αιμοσφαιρίνη (ΗΒΑ1C)  .

Αυτή η εξέταση μας δείχνει τον μέσο όρο της γλυκόζης στο αίμα μας

για το διάστημα των τελευταίων τριών μηνών.

Αν το αποτέλεσμα της είναι οριακό ή ξεπερνά το όριο (6,2),

τότε πρέπει να γίνει περαιτέρω διερεύνηση με πιο εξειδικευμένες εξετάσεις σε νοσοκομείο.

 

 

Ο διαβήτης δεν είναι τρόπος ζωής,

όπως λανθασμένα υποστηρίζουν όσοι είναι έξω απ’ τον χορό…

Είναι ένας “δύσκολος τρόπος να ζεις” 

και όλοι εμείς που τον ζούμε καθημερινά, το ξέρουμε αυτό απ’ την καλή και την ανάποδη…

Παρ’ όλα αυτά όμως σε καμία περίπτωση δεν το βάζουμε κάτω,

αλλά παλεύουμε καθημερινά με τον ίδιο μας τον εαυτό,

με τις επιλογές μας και τις ανάγκες μας που επηρεάζουν κάθε στιγμή το ζάχαρο μας.

Επίσης συχνά ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια κοινωνία που λόγω άγνοιας και προκατάληψης

μας αντιμετωπίζει με αδιαφορία και απαξίωση…

Δυστυχώς και με ένα κράτος που στα ήδη σοβαρά μας προβλήματα επιβίωσης,

έρχεται συχνά με τις αποφάσεις του να μας προσθέτει επιπλέον προβλήματα

Ο Νοέμβριος κάθε χρόνο είναι ο μήνας ενημέρωσης και αφύπνισης

για τον σακχαρώδη διαβήτη παγκοσμίως.

Σκοπός της συγκεκριμένης μου ανάρτησης είναι ακριβώς αυτός,

η ενημέρωση και η προσοχή που πρέπει όλοι μας να δώσουμε

σε μια νόσο που εξελίσσεται σε πανδημία σε όλο τον κόσμο

και δεν κάνει διακρίσεις σε χώρες, φυλές, ηλικίες, κοινωνικές ομάδες ή και τρόπους ζωής.

Μας αφορά όλους!!!

Κοινοποιήστε το!!!!

Η ενημέρωση μόνο προλαμβάνει,

η γνώση μόνο μας βοηθάει να αντιμετωπίσουμε

όσο το δυνατόν καλύτερα την κατάσταση.

 

Σας ευχαριστώ για την ανάγνωση.

Σας φιλώ.

Σοφία.

Απαγορεύεται σύμφωνα με τον ισχύοντα νόμο περί πνευματικών δικαιωμάτων (Ν.2121/93) , η αναδημοσίευση σε οποιοδήποτε μέσο, φωτογραφιών, βίντεο και τμήματος ή ολόκληρου του κειμένου της συνταγής και του υπόλοιπου άρθρου της παρούσας ανάρτησης, δίχως την γραπτή άδεια της δημιουργού . Επίσης απαγορεύεται η χρήση των συνταγών για εμπορικούς ή μη σκοπούς, σε εστιατόρια, ξενοδοχεία, ζαχαροπλαστεία , catering κ.τ.λ, και πάσης φύσεως εκμετάλλευσης τους , δίχως την γραπτή άδεια της δημιουργού.

ΔΕΙΤΕ ΚΙ ΑΥΤΑ

17 σχόλια

Λαμπρινή 19/11/2018 - 20:15

Είμαι παρα πολύ συγκηνημενη με όλα αυτά που διάβασα,εύχομαι καλη δύναμη στον νεο αγώνα σας και σε ευχαριστω που μοιράστηκε μαζί μας το θέμα σας.Με αγάπη λοιπον κουράγιο και δύναμη σας εύχομαι τα καλυτερα ευχαριστώ και παλι.

Reply
sofia sofeto 19/11/2018 - 22:18

Λαμπρινή μου να είσαι πάντα καλά! Σ ευχαριστώ πολύ για τις ευχές σου, είναι ότι πιο σημαντικό χρειαζόμαστε. Σε φιλώ!

Reply
Δημήτρης Μιχαηλίδης 19/11/2018 - 21:23

Σοφία τι να πω….
τα “μπράβο” και τα “κουράγιο” δεν προσθέτουν τίποτα σε όλο αυτόν τον προσωπικό αγώνα αλλά και την κοινωνική εκστρατεία που ξεκινάς με το πρόβλημα του Οδυσσέα.

Από τη μέσα μεριά της γυάλινης σφαίρας (καταλαβαίνεις) που βρίσκομαι, σου λέω απλά ότι η άγνοια για την αξία της γλυκοζυλιωμένης αιμοσφαιρίνης κυβερνάει όλα τα μυαλά των μη ειδικών που με μεγάλη ευκολία αποπέμπουν το πρόβλημα αφού ο ασθενής, μεγάλος η μικρός, δε ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΟΤΙ πάσχει αυτή τη στιγμή, και με εξ ίσου μεγάλη ευκολία πολλοί λένε για τα αυθαίρετα σχήματα αντιδιαβητικών χαπιών που καταπίνουν μετά τα γαλακτομπούρεκα η τις μακαρονάδες (για t2d) ενώ εκεί, όπως και σε πολλά πράγματα της ζωής, η επιμόρφωση στο αντικείμενο, και κατά συνέπεια η πειθαρχία δίνουν λύσεις μακροχρόνιες και αποδοτικές.

Ομως πρώτη φορά διαπιστώνω στο κείμενο σου ότι η επίβλεψη της αγωγής για τον t1d του Οδυσσέα περιλαμβάνει το να του διδάξεις να επεξεργάζεται το συναίσθημα της δίψας με τον συγκεκριμένο τρόπο για να κυριαρχήσει στον t1d. Πως διδάσκεις το μικρό παιδί σου να μην υποκύπτει στο συναίσθημα της δίψας αλλά να το χειρίζεται; Τρομάζω και στην ιδέα ακόμα, απορώ και θαυμάζω.
Το λιγότερο που μπορώ να κάνω είναι να προωθήσω αυτό το δημοσίευμα σου για να το δουν όσο γίνεται περισσότεροι.

Με την ελπίδα και τη θέληση να βρουν οι αγώνες σου, η εφευρετικότητα σου και η καθημερινή επαγρύπνηση σου, δικαίωση και επιτυχία,

Δ

Reply
sofia sofeto 19/11/2018 - 22:24

Αγαπημένε μου φίλε, καιρό περίμενα να βρω το κουράγιο για να γράψω αυτό το κείμενο… Δεν μου ήταν εύκολο… Όμως ο σκοπός μου είναι έστω κι ένα παιδί να μην πέσει σε κετοξέωση για να ανακαλύψουν τον διαβήτη του. Κάθε μέρα μαθαίνω για νέα κρούσματα, γίνεται ένας χαμός! Πραγματικά έχω τρομάξει! Κι όμως υπάρχουν τόσοι πιο απλοί τρόποι να ανακαλύψουν, κυρίως οι παιδίατροι, τον διαβήτη ενός παιδιού, απ’ το να το πάνε αναίσθητο στο νοσοκομείο για να το βρουν. Είναι κρίμα…. Σε φιλώ κι ελπίζω να καταφέρουμε να τα πούμε κάποια στιγμή.

Reply
Dimitri M 20/11/2018 - 11:42

Ελπίζω όλα να ρυθμισθούν. Οπως και τον διαβήτη, τα περισσότερα πράγματα στη ζωή μας έχουμε ανάγκη να τα “ρυθμίσουμε” γιατί δεν πρόκειται να εξαφανιστούν από μπροστά μας. Αξιοθαύμαστα σε σένα είναι το επίπεδο επαγρύπνησης, επιμόρφωσης, επίλυσης και κοινωνικοποίησης των φαινομένων και των λύσεων. Και βέβαια κάνεις μια θεαματική στροφή στα κοινωνικά ζητήματα των χρονίων νοσημάτων, ασύμβατη με τα παραδοσιακά ελληνικά δεδομένα: δημοσιοποιείς τα προβλήματα, ενώ οι άλλοι γύρω μας τα “θάβουν” για τον φόβο μιας “ρετσινιάς”, μεσαιωνικού κατάλοιπου των κλειστών κοινωνιών.
Πολύ θα ήθελα να μπορώ να στηρίξω οικονομικά μια μεγάλη εκστρατεία επιμόρφωσης στα θέματα αυτά, γιατί είναι γνωστό οτι στη μόρφωση των νεο-ελλήνων η σχέση τους με την υγεία και την ιατρική δεν αναφέρεται καθόλου, η, εαν αναφέρεται, μπαίνει από το ένα αυτί και βγαίνει από το άλλο.Το τι καταπίνουν οι – κυρίως – νέοι είναι προφανές σε όποιον χαλαλίσει 5 λεπτά στην είσοδο ενός φαγάδικου πάσης φύσεως. Η παχυσαρκία και τα πέντε της δάχτυλα (υπέρταση, διαβήτης, καρδιοπάθεια, εγκεφαλικό, ουρική αρθροπάθεια) – κυριαρχούν στον μη πεινασμένο κόσμο.
βλ http://www.who.int/features/qa/49/en/
Τι να πω, σου εύχομαι από καρδιάς καλή επιτυχία, σε σένα και τον Οδυσσέα, που η Οδύσσεια του άρχισε νωρίς και είναι μεγαλύτερη από την παλιά Οδύσσεια.

Reply
Τατιάνα Κουφού 20/11/2018 - 13:13

Πόσο σε καταλαβαίνω!!! Ο γιος μου είναι 35 χρόνων και έχει 33 χρόνια διαβήτη.Τοτε τα πράγματα ήταν πολύ πιο δύσκολα,το κατάλαβα αμέσως λόγω πολυουρίας και πολυδιψίας,όταν και οι γιατροί αμφέβαλλαν.Ολα πάνε πάρα πολύ καλά,δεν έχει καμία επιπλοκή και αγαπά πολύ την άσκηση,ποτέ δεν σκεφτήκαμε ότι είναι διαφορετικός από τα άλλα παιδιά.Ολοι οι γονείς που το αντιμετωπίζουν,να είναι πάντα σε εγρήγορση, αλλά ποτέ να μην λυγίζουν,όλα θα πάνε καλά!!!

Reply
sofia sofeto 11/12/2018 - 18:05

Τατιάνα μου χαίρομαι πολύ για τον γιο σου. Μακάρι όλα τα παιδιά να είναι έτσι! Καλές γιορτές με υγεία και αγάπη να έχετε!!!

Reply
Σωτηρια 29/11/2018 - 11:04

Σοφια μου τρομερο το κειμενο σου, οπως παντα. Συγκινηθηκα με την περιπετεια σας…καλη ρυθμιση στον μπομπιρακο σου κ καλη δυναμη σε σενα!!! Πραγματικα ειναι ο φοβος καθε διαβητικου. Τ1 η νοσος αυτη να ταλαιπωρει κ το παιδι μας…καλη δυναμη!!

Reply
sofia sofeto 11/12/2018 - 18:04

Σωτηρία μου σ ευχαριστώ πολύ. Ας είμαστε σε επαγρύπνηση λοιπόν…

Reply
gemistou golfo 11/12/2018 - 14:48

Εξαιρετικό κείμενο Σοφία!Ο μικρούλης, μέσα στην ατυχία του, είναι τυχερός που έχει εσένα!
Είμαι σίγουρη πως όλα θα πάνε καλά!
Το δημοσιεύω, με την άδεια σου στη σελίδα του Συλλόγου μου.
Σε ευχαριστώ!

Reply
sofia sofeto 11/12/2018 - 18:03

Γκόλφω σ ευχαριστώ πολύ. Όλοι μας δίνουμε τον δύσκολο αγώνα μας, εμείς οι παλιοί έχουμε χρέος να βοηθήσουμε με όποιο τρόπο μπορούμε τους νέους στον διαβήτη που είναι πελαγωνένοι, όπως ειμασταν κι εμείς… Φυσικά και μπορείς να κοινοποιήσεις. Καλές γιορτές με υγεία και αγάπη!!!

Reply
Αννα 17/12/2018 - 11:01

Σοφία, πραγματικά σε θαυμάζω που βρήκες το κουράγιο τόσο σύντομα να μιλήσεις… Εγώ εδώ και σχεδόν τέσσερα χρόνια δε θέλω να το συζητάω…(Απρίλιος του 15, 4 χρονών)
Νομίζω όλοι βρίσκουμε τη δύναμη μετά το σοκ γι αυτές τις ψυχές… Θέλουν φροντίδα – βοήθεια και καθοδήγηση… Μετά βέβαια από το 6.6 γλυκοζυλιομένη, λες οτι κάτι καλό πέτυχα με το άγχος μου και τα ξενύχτια μου…
Απλά δύναμη σε όλους!!

Reply
ΕΛΣΑ 11/09/2019 - 16:03

Συγχαρητήρια για όλη σου την παρουσία!!
Τα λόγια σου για ανθρώπους που ζουν παρόμοιες καταστάσεις είναι βάλσαμο!
Ευχαριστώ!!

Reply
sofia sofeto 11/09/2019 - 16:11

Έλσα να είσαι καλά ❤️ Ευχαριστώ πολύ!!!

Reply
Μαρία Κρήτη 10/05/2024 - 22:17

Σήμερα είναι 10 μέρες που διαγνώστηκε ο μικρός μου γιος 7 χρόνων(έχω άλλους δύο 9 κ 11 χρόνων) με διαβήτη 1,είμαστε στην αρχή και είναι όλα τόσο περίεργα,αλλιώτικα πια…άλλη ζωή, άλλη συνήθεια, ινσουλινες κτλ…προσπαθώ να μν του αλλάξω την ζωή του πχ ποδόσφαιρο, την ζωγραφική που πάει κτλ….αλλά είμαστε με μετρήσεις όλη την ωρα με το libre..με την πείνα που δεν ξέρω τι να του δίνω όταν έχει ψηλό σάκχαρο, με τις νύχτες που χτυπάει υπογλυκαιμίες….και το φαγητό να το ζυγίζω και με βάση τους υδατανθρακες…σκέφτομαι ότι υπάρχουν χειρότερα και αυτό μ δίνει μια άλλη δύναμη…που πρέπει να βρω..συνεργάζεται πολύ..κάνει ήδη μόνος του τις ινσουλινες και αυτό μ δίνει δύναμη..προσπαθώ να βρω συνταγές,φαγητά,σνακ και ευτυχώς που έτυχε στον δρόμο μου!καλό αγώνα σε όλους μας..Να έχουμε πίστη και υπομονή!θα τα καταφέρουμε!

Reply
sofia sofeto 11/05/2024 - 22:11

Μαρία μου, σε νιώθω και ξέρω πως το σοκ της διάγνωσης είναι τεράστιο… Εύχομαι να μπείτε το συντομότερο σε μια σειρά, ξέρω πως δεν είναι απλό, όπως στα λόγια, αλλά θα γίνει. Το σημαντικότερο είναι η καλή συνεργασία με γιατρό και διαιτολόγο. Η εκπαίδευση που θα έχεις θα σε βοηθήσει όσο τίποτα άλλο. Αν δεν νιώσεις πως είναι επαρκής, μην διστάσεις να ζητήσεις βοήθεια και από άλλους ειδικούς επιστήμονες. Εύχομαι ολόψυχα να έχετε καλή ρύθμιση. Σ’ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο σου.

Reply
Μαρία Κρήτη 10/05/2024 - 22:19

**ευτυχώς που ετυχες στον δρόμο μας…ευχαριστούμε

Reply

Άφησε το σχόλιο σου

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.

error: Προστατευμένο περιεχόμενο που εμπίπτει στις διατάξεις του Νόμου περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας - Content is protected !!