Κείμενο: Σοφία Πιτσικάλη (Sofia Sofeto)
Συνεχίζοντας να σας παρουσιάζω “Αληθινές Ιστορίες Διαβήτη”, έχω την χαρά και την τιμή, να φιλοξενώ μια γυναίκα ιδιαίτερη. Μια καλοσυνάτη κι ευγενική φυσιογνωμία, που συναντώντας την πρώτη φορά, καταλαβαίνεις πως είναι τόσο δυναμική όσο κι ευαίσθητη. Με σημαντικές γνώσεις σε θέματα σακχαρώδη διαβήτη κι ένα μοναδικό τρόπο να προσεγγίζει εκείνους που ενδεχομένως χρειάζονται την πολύτιμη βοήθεια της.
Η αγαπημένη μου φίλη, Σμαράγδη Μπουλαζέρη μπορεί να είναι τόσο μάχιμη κι αποτελεσματική, γιατί ζει τον διαβήτη σε μια πολυδιάστατη μορφή του… Εκείνη, της πάσχουσας, της μάνας παιδιού με διαβήτη, αλλά και του ανθρώπου που έχει αναλάβει το σημαντικό έργο της εκπαίδευσης και της ενημέρωσης άλλων διαβητικών ασθενών.
Ελάτε να την γνωρίσουμε!
Η Σμάρω γεννήθηκε στη Χίο το 1973.
Το 1981 διαγνώστηκε με διαβήτη τύπου 1.
Αποφοίτησε από την νοσηλευτική σχολή μέσης εκπαίδευσης το 1993 και αργότερα, το 1999, πέρασε στο ΤΕΙ Αθηνών στο τμήμα νοσηλευτικής απ’ όπου αποφοίτησε το 2003.
Εργάστηκε σε δημόσια νοσοκομεία (της Χίου και στο Σισμανόγλειο), αλλά και σε ιδιωτικά (ΙΑΣΩ) έως το 1999. Το 2006 διορίστηκε στο νοσοκομείο της Χίου και το 2018 ακολούθησε μεταπτυχιακές σπουδές με κατεύθυνση τη φροντίδα και την εκπαίδευση ατόμων με διαβήτη στο πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής. Το 2019 ξεκίνησε η λειτουργία του γραφείου εκπαίδευσης και ενημέρωσης για τον διαβήτη στο νοσοκομείο της Χίου όπου είναι υπεύθυνη νοσηλεύτρια.
Είναι παντρεμένη από το 2004 με τον Ανδρέα κι έχουν ένα κορίτσι 12 ετών, την Κωνσταντίνα με διαβήτη τύπου 1.
• Σμάρω, ποια είναι η σχέση σου με τον διαβήτη; Ποτέ μπήκε στην ζωή σου;
– Η σχέση μου με το διαβήτη θα μπορούσα να πω ότι είναι οικογενειακή. Θεωρώ τον διαβήτη μέλος της οικογένειάς μου, αν αναλογιστούμε ότι εγώ και η κόρη μου έχουμε διαβήτη τύπου 1, η αδερφή μου και οι δύο γονείς μου τύπου 2, καθώς και ανιψιός μου τύπου 1. Ήταν καλοκαίρι του 1981 και οι γονείς μου είχαν αγοράσει το πρώτο μου ποδήλατο. Εγώ από μικρή ήμουν παχουλή. Έτσι λοιπόν όλη μέρα ήμουν πάνω στο ποδήλατο, άρχισα να χάνω πάρα πολύ βάρος και φυσικά, ταυτόχρονα να πίνω νερό και να πηγαίνω συχνά τουαλέτα. Είχα απερίγραπτη χαρά, επειδή το σώμα μου άλλαζε και γινόταν “φυσιολογικό”. Την ίδια εποχή είχε έρθει διακοπές μία πολύ αγαπημένη μου ξαδέλφη, μικροβιολόγος, η Κορνηλία, η οποία μόλις είδε την συνολική μου εικόνα αλλά και τα συμπτώματα, παρέπεμψε τους γονείς μου να μου κάνουν μικροβιολογικές εξετάσεις. Μόλις λάβαμε τα αποτελέσματα την ίδια μέρα ταξιδέψαμε στην Αθήνα. Έγινε εισαγωγή στο Παίδων Αγία Σοφία, όμως η μητέρα μου για οικογενειακούς λόγους δε μπορούσε να παρευρίσκεται μαζί μου τις πρώτες μέρες κι έτσι με πρόσεχε μία θεία, την οποία δεν γνώριζα. Μπαινόβγαιναν οι γιατροί και με ρωτούσαν πράγματα που δεν καταλάβαινα… “Κορίτσι μου ποιος έχει διαβήτη στην οικογένειά σου;” Επίσης, έμπαιναν οι νοσηλεύτριες κάθε τρεις και λίγο, μου έβαζαν ενέσεις, έκλαιγα, πονούσα πολύ και δεν μπορούσα να καταλάβω τι είχα. Μετά από τέσσερις μέρες νοσηλείας είχε επιστρέψει και η μητέρα μου, η οποία όλη την ώρα έκλαιγε. Λίγο πριν την έξοδο μου ήρθε πάλι η ξαδέρφη μου η “δεύτερη μαμά” μου, όπως την αποκαλώ, η Κορνηλία η οποία με πιάνει τρυφερά από το χέρι και μου λέει “Σμαρώ έχεις μία πάθηση που δεν μπορεί να θεραπευτεί. Λέγεται διαβήτης. Θα πρέπει κάθε μέρα να κάνεις ενέσεις, να προσέχεις το φαγητό σου και δεν πρέπει να ξαναφάς ποτέ γλυκά. Αλλά να είσαι σίγουρη ότι μία μέρα θα βρεθεί ένα μηχάνημα κι έτσι δεν θα χρειάζεται να τα κάνεις όλα αυτά.” Είχα χάσει την μιλιά μου, δεν μπορούσα να το αποδεχτώ, ούτε να το κατανοήσω. Ήμουν μόνο 8 χρόνων παιδί. “Να φύγεις από δω. Δεν θέλω να σε ξαναδώ” της είπα κλαίγοντας. Έτσι ξεκίνησε η ζωή μου παρέα με τον Διαβήτη, σε μία εποχή που το μόνο μέσο ελέγχου που είχαμε ήταν τα stick γλυκόζης ούρων, σε μία εποχή που οι ινσουλίνες προερχόταν από γουρούνια και οι βελόνες από τις σύριγγες ινσουλίνης ήταν μεγάλες και πονούσαν πάρα πολύ, που δεν υπήρχαν ισοδύναμα υδατανθράκων, αλλά αποκλεισμός τροφών από το διαιτολόγιο. Απαγορευμένα όλα τα γλυκά, ζάχαρη, μέλι, σταφύλι, καρπούζι, μπανάνα, σύκα, πεπόνι… Αλλά και οι υπόλοιποι υδατάνθρακες όπως ρύζι, πατάτες, μακαρόνια, τα μετρούσαμε στο μισό φλιτζάνι του τσαγιού.
• Στο νησί σου, την Χίο, πόσο ενημερωμένη είναι η τοπική κοινωνία για τον διαβήτη; Πιστεύεις πως υπάρχουν ακόμα προκαταλήψεις;
– Στο νησί μου γίνονται πάρα πολλές προσπάθειες ενημέρωσης από τον Ιατρικό Σύλλογο Χίου, από το νοσοκομείο Χίου ΣΚΥΛΙΤΣΕΙΟ, από τον Σύλλογο διαβητικών Χίου και από τον Δήμο Χίου, αλλά δυστυχώς η ανταπόκριση του κόσμου είναι αναλογική του πληθυσμού, δηλαδή πάρα πολύ μικρή.
Αυτό με θλίβει ιδιαιτέρως διότι στο νησί μας έχουμε ένα μεγάλο ποσοστό ατόμων που πάσχει και από διαβήτη τύπου 1 και από διαβήτη τύπου 2. Όμως τα άτομα με διαβήτη, ανεξαρτήτως από τον τόπο που ζουν, δεν παρακολουθούν και τόσο τις εξελίξεις. Αυτό για μένα δηλώνει μία μορφή άρνησης και προκατάληψης. Ακόμα και σήμερα, γνωρίζω γονείς και άτομα με διαβήτη που δε θέλουν να κάνουν γνωστό το θέμα του διαβήτη ούτε στο κοντινό αλλά ούτε και στο ευρύτερο περιβάλλον τους. Πραγματικά έχω ακούσει ιστορίες αρκετά απίθανες και ακραίες, σε σημείο να γίνονται επικίνδυνες. Διότι, για παράδειγμα, αν πηγαίνει ένα παιδί στο σχολείο και το σχολικό περιβάλλον δεν είναι ενήμερο για τον διαβήτη του, και το παιδί παθαίνει μία υπογλυκαιμία, αυτό μπορεί να αποβεί μοιραίο και πίστεψέ με έχει συμβεί.
• Η προσπάθεια που κάνεις με την δημιουργία γραφείου ενημέρωσης για τον σακχαρώδη διαβήτη, θεωρείς πως έχει τα αποτελέσματα που προσδοκούσες να έχει, ξεκινώντας το;
– Αυτή η προσπάθεια για εκπαίδευση και ενημέρωση στο νησί μου, σχετικά με τον διαβήτη, μέσω του γραφείου εκπαίδευσης, θεωρώ ότι ξεπέρασε τις προσδοκίες μου, διότι τα ραντεβού συνεχώς αυξάνονται. Το σημαντικό για μένα είναι η βελτίωση της γλυκαιμικής εικόνας των ατόμων που παρακολουθώ, καθώς και η συχνή επαφή μαζί μου. Δεν θα ήμουν ικανοποιημένη αν έρχονταν μόνο για μία φορά και μετά δεν επέστρεφαν. Νομίζω ότι ως εκπαιδευτής, ο λόγος που κερδίζω την εμπιστοσύνη τους, είναι γιατί αφενός νιώθω ακριβώς πώς νιώθουν, είτε είναι γονείς, είτε έφηβοι, είτε ενήλικες. Έχω περάσει όλα τα στάδια και σε ένα χρόνιο νόσημα παίζει πολύ σημαντικό ρόλο η ενσυναίσθηση. Αφενός δεν τους κρίνω, δεν τους κατηγορώ, δεν τους επιρρίπτω ευθύνες αλλά τους κατανοώ, συμπάσχω, και προσπαθώ να τους βοηθήσω να αναλάβουν ενεργή, σωστή και ολιστική διαχείριση του διαβήτη τους και αφετέρου κατανοούν ότι έχω την απαιτούμενη γνώση επιστημονική πάνω στο διαβήτη.
• Πως και με ποιον τρόπο, η μικρή σου κόρη, σε βοηθάει και σε στηρίζει να συνεχίζεις την προσπάθεια σου; Τι ήταν εκείνο που θεωρείς, ότι στάθηκε η αφορμή για την σύλληψη της ιδέας του γραφείου;
– Η Κωνσταντίνα μου, από μωρό με παρακολουθεί να μελετώ, να συμμετέχω με ομιλίες σε συνέδρια και να εκπαιδεύω συνεχώς ανθρώπους. Έτσι, θεωρεί φυσικό, σύμφωνα με το δικό της σκεπτικό, να κάνει ακριβώς το ίδιο που κάνω κι εγώ, να κάνει δηλαδή ομιλίες και να εκπαιδεύει. Η πρώτη της ομιλία ήταν τελειώνοντας την πρώτη δημοτικού, που με τόλμη και θάρρος μίλησε μπροστά σε όλες τις τάξεις και τους δασκάλους, εξηγώντας τι είναι ο διαβήτης και πώς τον αντιμετωπίζουμε. Από κει και μετά κάθε φορά που ένιωθε την ανάγκη να μιλήσει στον κόσμο εγώ την βοηθούσα να το κάνει. Όσον αφορά το κομμάτι της εκπαίδευσης που παρέχω, ιδιαίτερα σε μικρά παιδιά, έχει συμβεί αρκετές φορές τα παιδιά να δυσκολεύονται να αποδεχθούν και να τηρήσουν το πρόγραμμα θεραπείας.
Τότε η Κωνσταντίνα αναλαμβάνει δράση, μέσω του παιχνιδιού και της παιδικής αθωότητας, καταφέρνοντας να αντιστρέφει την κατάσταση της άρνησης και να αλλάζει το κλίμα, να κάνει τα παιδιά αλλά και τους γονείς να αισθάνονται όμορφα. Με όλα τα παιδιά που έχει γνωριστεί και έχουν διαβήτη, έχει συχνή επαφή και φιλική σχέση. Έχει ένα μαγικό τρόπο να σε κερδίζει.
Η εντατική ενασχόληση μου με τον διαβήτη έκανε τη γνώση μου και την τεχνογνωσία μου πιο ειδικευμένη. Έτσι, πάρα πολλά άτομα με διαβήτη και οι οικογένειές άρχισαν να ζητάνε τις συμβουλές μου και τη βοήθεια μου σε ότι αφορούσε τη ρύθμιση τους και την εκπαίδευση τους. Αυτό, αλλά και το γεγονός ότι τα περισσότερα άτομα με διαβήτη δεν έχουν λάβει ολοκληρωμένη εκπαίδευση, με ώθησε στο να ξεκινήσω προσπάθειες ώστε να δημιουργηθεί ένας χώρος στα πλαίσια της λειτουργίας των εξωτερικών ιατρείων, με στόχο να εκπαιδεύει και να ενημερώνει όποιον ενδιαφέρεται σε ό, τι έχει σχέση με τον διαβήτη. Με την βοήθεια της διοίκησης του νοσοκομείου και του διευθυντή παθολόγου, Μαλακού Ιωάννη, ξεκίνησε η λειτουργία του τον Ιούνιο του 2019. Ένα όνειρο – στόχος έγινε πραγματικότητα.
• Ακούγοντας κάποιος την Κωνσταντίνα να μιλάει για τον διαβήτη, νιώθει πως ακούει τις ατέλειωτες κουβέντες που κάνετε μαζί, καθισμένες αγκαλιά στον καναπέ σας. Πες μας πόσο εύκολο ήταν να ξεκινήσει μια τέτοια συζήτηση με ένα μικρό παιδί; Αντιμετώπισες ποτέ την άρνηση της;
– Όταν διαγνώστηκε η Κωνσταντίνα ήταν μόλις 14 μηνών μωρό. Αυτό που μου έδωσε δύναμη και με εντυπωσίασε ήταν η απόλυτη συνεργασία της. Μπορεί να μην το πιστέψεις αλλά δεν έκλαψε ποτέ στα χιλιάδες τρυπήματα. Είχα απέναντι μου μία μικρή ηρωίδα. Πιστεύοντας ότι το αποτελεσματικότερο μέσο θεραπείας ήταν η εκπαίδευση άρχισα να την εκπαιδεύω σε θέματα διατροφής, ινσουλινοθεραπείας, μετρήσεων, φυσικά προσαρμοσμένα στην ηλικία της. Έτσι σιγά-σιγά εδραιώνονταν οι γνώσεις γύρω από τα θέματα του διαβήτη.
Στην ηλικία τριών ετών έκανε μόνη της τις μετρήσεις και ήξερε να διαβάζει τα αποτελέσματα. Στην ηλικία των 6 μπορούσε να διαχειριστεί πλήρως την αντλία της, δηλαδή να αλλάξει καθετήρα, να διαχειριστεί τον BοlusWizard, να υπολογίζει χωρίς τη βοήθεια της αντλίας την ευαισθησία της και την αναλογία τους υδατάνθρακες.
Σε αυτά τα χρόνια παρέα με το διαβήτη της Κωνσταντίνας υπήρξαν δύο φορές που εξωτερίκευσε το θυμό της. Η μία στην ηλικία 9 ετών, σε μία υψηλή μέτρηση που έπρεπε να περιμένει αρκετά για να φάει μεσημεριανό. Έτσι ήρθε με πολύ θυμό και μας λέει “ξέρετε, δεν ήταν επιλογή μου να έχω διαβήτη, δεν τον θέλω στη ζωή μου γιατί μου την κάνει δύσκολη, θέλω να είμαι ανέμελη να μη χρειάζεται να μετράω, να υπολογίζω, να περιμένω, να πειθαρχώ. Μαμά από σένα απαιτώ να με καταλάβεις σε παρακαλώ πάρα πολύ μαμά μου.” Πόνεσα πάρα πολύ, μάτωσε η ψυχή μου. Έκλαψα, και της είπα “Έχεις το δίκιο με το μέρος σου, αλλά δεν έχουμε αγάπη μου, άλλη επιλογή”.
Ήμουν και είμαι προετοιμασμένη για τις περισσότερες αντιδράσεις της σε ό, τι αφορά τον διαβήτη. Φυσικά και τη νιώθω. Τα βίωσα και εγώ σε δυσκολότερη μορφή, χωρίς συμπαράσταση και κατανόηση.
Η δεύτερη αντίδραση της ήταν φέτος στις αρχές του Νοέμβρη που ήρθε και μου λέει: “Νιώθω κουρασμένη με το διαβήτη και θυμωμένη, γιατί είναι η αιτία να μου φέρονται διαφορετικά οι φίλοι, οι συμμαθητές και δάσκαλοι μου. Ανακατεύονται στη ζωή μου και στις αποφάσεις μου, με φέρνουν ως παράδειγμα σωματικής αδυναμίας, που δεν ισχύει σε καμία περίπτωση,αφού είμαι πιο δυνατή απ’ όλους και ότι είμαι ευπαθής. Εγώ όμως δεν έχω αρρωστήσει ποτέ. Δεν με κερνάνε σε γενέθλια επειδή νομίζουν ότι απαγορεύεται να φάω γλυκά. Μου κάνουν bullying και λένε ότι είμαι άρρωστη και ότι δεν θα γίνω ποτέ καλά. Επίσης, κάνουν μορφασμούς όταν πρέπει να μετρήσω τα ζάχαρα μου και να κάνω διορθωτικές ενέσεις.”
Φυσικά και στις δύο περιπτώσεις συζητήσαμε εκτενέστερα, κι’ εννοείται ότι για να είμαι σίγουρη ότι δεν έχει ριζώσει άρνηση μέσα στην ψυχή της επισκέφτηκα και τις δύο φορές παιδοψυχολόγο, ο οποίος με βεβαίωσε ότι όλα βαίνουν φυσιολογικά.
• Υπάρχουν στιγμές που πιστεύεις πως ο διαβήτης του παιδιού σου, είναι πολύ διαφορετικός από τον δικό σου; Αν ναι, ποιες θεωρείς πως είναι οι πιο σημαντικές διαφορές;
– Και στις δύο περιπτώσεις έχουμε διαβήτη τύπου 1, αλλά κατά την ταπεινή μου άποψη μιλάμε για διαφορετική αντιμετώπιση.
Και στις δύο περιπτώσεις κάνουμε μετρήσεις, καταγραφές, υπολογίζουμε υδατάνθρακες, ακολουθούμε διατροφή. Αλλά η αντιμετώπιση δεν είναι η ίδια διότι έχουμε να κάνουμε με παιδιά που δεν είναι εύκολο, να περιμένουμε και να απαιτούμε να πειθαρχήσουν, ειδικά στο διατροφικό κομμάτι που είναι το πιο δύσκολο ακόμα και στους ενήλικες. Επίσης έχουμε να κάνουμε με οργανισμούς που αναπτύσσονται, οπότε η παραγωγή ορμονών επηρεάζει τη δραστικότητα της ινσουλίνης και κατά συνέπεια τις τιμές της γλυκόζης.
Γενικότερα στα παιδιά υπάρχουν παράγοντες που επηρεάζουν τις τιμές της γλυκόζης που δεν μπορούμε ούτε να τους προβλέψουμε, ούτε να τους υπολογίσουμε. Αυτό κάνει την διαχείριση εξαιρετικά δύσκολη. Πως να υπολογίσω πόσο θα παίξει, πόσο θα τρέξει; Πόσο θα κοιμηθεί, πότε θα ξυπνήσει; Μιλάμε για τον ίδιο τύπο διαβήτη που ταυτόχρονα είναι πολύ διαφορετικός.
• Όντας ενημερωμένη για τις νέες εξελίξεις στην αντιμετώπιση του διαβήτη, ποια θεωρείς πως είναι η πιο ελπιδοφόρα προοπτική για την διαχείριση του;
– Η τεχνολογία είναι σημαντικό όπλο στη φαρέτρα για την αντιμετώπιση του διαβήτη και πολύ καλός σύμμαχος. Θεωρώ ότι το υβριδικό τεχνικό πάγκρεας που ήδη κυκλοφορεί, είναι πολύ κοντά στην μίμηση ακριβώς της λειτουργίας του παγκρέατος, δίνοντας μας την ευκαιρία για άριστη ρύθμιση χωρίς να πρέπει να αφιερώνουμε πάρα πολύ χρόνο στην ενασχόληση μας με την αντλία.
Το επόμενο βήμα στη διαχείριση του διαβήτη τύπου 1, είναι το τεχνητό πάγκρεας με δύο ορμόνες, συνδυασμός δηλαδή δράσης ταχείας ινσουλίνης και πραμλιντίδης (ορμόνη αμυλίνης), που επιτρέπει σε ενήλικες να διατηρούν τα επίπεδα γλυκόζης, κυρίως τα μεταγευματικά, εντός ορίων για περισσότερο χρονικό διάστημα.
• Σαν διαβητική τύπου 1 και μητέρα παιδιού με διαβήτη, πες μας ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή σου. Τι είναι αυτό που σε απογοητεύει και τι σου δίνει δύναμη να συνεχίσεις;
– Η πιο δύσκολη στιγμή της ζωής μου ήταν στιγμή της διάγνωσης της Κωνσταντίνας μου. Ο πόνος ήταν πραγματικά αβάσταχτος. Όταν ήρθαν στο δωμάτιο και της έκαναν την πρώτη ένεση ινσουλίνης αισθάνθηκα ότι μου κάρφωσα ένα μαχαίρι στην καρδιά μου. Όμως, έδωσα στον εαυτό μου μόνο τρεις μέρες για να πενθήσει την απώλεια μέρους της υγείας του παιδιού μου. Έπρεπε για το καλό του να ανακάμψω τάχιστα, κι έτσι έγινε. Δεν θρήνησα ξανά. Βέβαια, υπάρχουν ελάχιστες στιγμές που κλαίω γιατί θα ήθελα να ήταν η ζωή της πιο ξέγνοιαστη. Ως ομοιοπαθούσα, γνωρίζω ότι ο διαβήτης δεν είναι φρένο στη ζωή μας, αλλά γκάζι που σε ωθεί να γίνεις πιο δημιουργικός, ποιοτικός, πιο ενεργητικός και γενικότερα να γίνεις καλύτερος άνθρωπος. Με απογοητεύει το γεγονός ότι υπάρχει μεγάλο ποσοστό ατόμων με διαβήτη που είναι αρρύθμιστοι. Δεν έχουν βασικές γνώσεις, ούτε έχουν λάβει ολοκληρωμένη εκπαίδευση ώστε να αντιμετωπίσουν σωστά το διαβήτη. Με απογοητεύει ότι ακόμα έχουμε υψηλά ποσοστά ατόμων με επιπλοκές στον διαβήτη.
Δύναμη, εννοείται παίρνω κυρίως από την Κωνσταντίνα, που συνεχώς μου δείχνει το θαυμασμό της γι’ αυτό που είμαι και για ό, τι έχω καταφέρει (μαμά πότε θα ξεκινήσεις το διδακτορικό σου;) Αλλά και από τα ίδια τα άτομα που εκπαιδεύω, γιατί βλέπω ότι το 90% έχει άριστη γλυκαιμική ρύθμιση. Αυτό με κάνει ευτυχισμένη και με ωθεί να συνεχίσω.
• Τι πιστεύεις πως γίνεται λάθος στην Ελλάδα, σχετικά με τον σακχαρώδη διαβήτη; Πόσο ενημερωμένοι είναι οι άμεσα εμπλεκόμενοι;
– Στην Ελλάδα το πρώτο πράγμα που πιστεύω ότι γίνεται λάθος, είναι ότι δεν υπάρχουν σε όλα τα νοσοκομεία, διαβητολογικά κέντρα με επιστημονική ομάδα που να αντιμετωπίζει τον διαβήτη ολιστικά. Είμαι νοσηλεύτρια με εξειδίκευση στο διαβήτη και σε διαβεβαιώνω ότι σε όλη την Ελλάδα λίγοι εξειδικευμένοι νοσηλευτές κατέχουν ανάλογες θέσεις.
Ο ρόλος μας, έχει αποδειχθεί μέσα από τις έρευνες, πως είναι άμεσα συνυφασμένος και αναπόσπαστος με την γλυκαιμική ρύθμιση των ατόμων με διαβήτη. Στις περισσότερες χώρες, ο εξειδικευμένος νοσηλευτής παρακολουθεί και εκπαιδεύει τα άτομα με ζαχαρώδη διαβήτη εξίσου με τον γιατρό. Στην Ελλάδα, το σύστημα όμως παραμένει ακόμα ιατροκεντρικό. Ευτυχώς αρκετοί γιατροί, παθολόγοι και ενδοκρινολόγοι, που έχουν πιστέψει και ενισχύουν το ρόλο μας.
Λάθος, επίσης, αποτελούν τα κριτήρια πρόσληψης σχολικών νοσηλευτών, οι οποίοι δεν έχουν λάβει καμία πιστοποιημένη εκπαίδευση πάνω στο διαβήτη, κι έτσι αναλαμβάνουν μικρά παιδιά, χωρίς καμία γνώση και εμπειρία σε θέματα διαβήτη, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται τεράστια προβλήματα στη ρύθμιση του παιδιού αλλά και στους γονείς του.
Όσον αφορά τις δράσεις, θεωρώ ότι επειδή παρακολουθώ τις ενημερώσεις κ.λ.π, γίνονται πάρα πολλά συνέδρια, ημερίδες, κλινικά φροντιστήρια από εμάς, αλλά το θέμα είναι ότι αυτοί που τα παρακολουθούν δυστυχώς είναι ελάχιστοι.
• Κάποιος που σε γνωρίζει από κοντά, βλέπει μια γυναίκα με πολύ ισχυρή θέληση για γνώση και προσφορά. Υπήρξαν στιγμές που σκέφτηκες να τα παρατήσεις; Αν ναι, τι σε έκανε να το παλέψεις;
– Η ζωή μου δεν ήταν ποτέ εύκολη. Πέρασα διά πυρός και σιδήρου. Πραγματικά πολύ δύσκολες στιγμές, αλλά και πολύ όμορφες κι ευτυχισμένες στιγμές. Είμαι ευγνώμων για όλα, διότι αυτά με έφεραν στο σημείο που βρίσκομαι σήμερα. Γνωρίζω πολύ καλά τις ανάγκες των ατόμων με διαβήτη, τα συναισθήματα τους και σε ποια σημεία υπάρχει ανάγκη εκπαίδευσης και βοήθειας.
Η γνώση όταν δεν μεταδίδεται είναι εντελώς άχρηστη. Ποτέ μα ποτέ δεν σκέφτηκα να τα παρατήσω αλλά ίσα-ίσα το αντίθετο. Θέλω να συνεχίσω, να γίνω το καλύτερο που μπορώ ως άνθρωπος και ως ειδική νοσηλεύτρια στο διαβήτη. Θέλω να βοηθήσω όσους περισσότερους ανθρώπους μπορώ. Θέλω να είμαι χρήσιμη να κάνω τους ανθρώπους χαρούμενους, να τους δίνω ελπίδα και δύναμη να συνεχίσουν.
Μέσα στην κοινότητα των ατόμων με διαβήτη γνώρισα υπέροχους, αξιόλογους ανθρώπους με ψυχικό σθένος, με έντονη την αίσθηση της προσφοράς και της δοτικότητας.
Ο καθένας με τον τρόπο του, όπως και εσύ Σοφία μου που μοιράζεσαι τις γνώσεις πάνω στο θέμα της διατροφής με τον καλύτερο δικό σου τρόπο. Νιώθω αγάπη, θαυμασμό κι εκτίμηση για σένα και την προσφορά σου. Σ’ ευχαριστώ πολύ.
Νιώθω ευλογημένος άνθρωπος δόξα τω Θεώ. Εύχομαι υγεία και καλές μετρήσεις σ όλους μας.
Θέλω με την σειρά μου, να ευχαριστήσω την Σμάρω Μπουλαζέρη για την εμπιστοσύνη της και τον χρόνο που διέθεσε ώστε να απαντήσει στα ερωτήματα μου. Η προσφορά ανθρώπων με γνώση και ποιότητα, είναι πολύ σημαντική για όλους εμάς που έχουμε ανάγκη από ουσιαστική στήριξη.
Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα ξαναπούμε,
σας φιλώ γλυκά!
Σοφία.
